„Wichrowe Wzgórza” autorstwa Emily Brontë to jedna z najbardziej poruszających i mrocznych powieści XIX wieku. Ukazała się w 1847 roku i do dziś budzi silne emocje zarówno zachwyt, jak i kontrowersje. To nie jest klasyczny romans, lecz opowieść o namiętności, obsesji i destrukcyjnej sile uczuć.
Akcja rozgrywa się na odludnych wrzosowiskach północnej Anglii, w dwóch sąsiadujących ze sobą domach: Wichrowych Wzgórzach i Drozdowym Gnieździe. Główne postacie Heathcliff i Catherine Earnshaw łączy uczucie niezwykle silne, ale zarazem wyniszczające. Ich miłość jest pełna sprzeczności: namiętna, gwałtowna, czasem wręcz okrutna. To uczucie nie zna granic, ale też nie przynosi szczęścia ani im, ani nikomu wokół.
Emily Brontë stworzyła powieść wyjątkową surową, dziką i pełną emocji. Szczególnie urzekła mnie atmosfera tej książki: ponure wrzosowiska, wichry i nieustanna walka natury z ludzkimi namiętnościami tworzą klimat niemal gotycki. Styl autorki jest gęsty i poetycki, a każda scena wydaje się przesycona emocjami.
To, co najbardziej mnie uderzyło podczas lektury, to fakt, że „Wichrowe Wzgórza” nie przedstawiają miłości jako czegoś idealnego. Wręcz przeciwnie pokazują, jak uczucie może prowadzić do obsesji, zemsty i cierpienia. Mimo to trudno nie współczuć bohaterom, bo ich namiętność jest tak silna, że wydaje się przekraczać granice życia i śmierci.
Moim zdaniem to powieść niezwykle odważna jak na swoje czasy. Brontë nie bała się ukazać mrocznych stron ludzkiej natury i emocji, o których w jej epoce raczej się nie mówiło. Choć momentami historia bywa przytłaczająca, to właśnie dzięki temu jest tak prawdziwa i przejmująca.
„Wichrowe Wzgórza” to książka, która na długo zostaje w pamięci. Nie jest łatwa ani lekka, ale niezwykle głęboka i emocjonalna. To opowieść o miłości, która nie zna granic i o tym, jak destrukcyjna potrafi być, gdy wymyka się spod kontroli.
Tak jak i w przypadku poprzedniej recenzji, którą publikowałam: Rozważna i romantyczna - Jane Austen ta seria książek zasługuje na szczególną uwagę. Jest przepięknie wydana. Okładka, strony książki oraz ilustracje doskonale do niej pasują.
Jeżeli chcecie mieć klasyki literatury w swojej biblioteczce, to tylko w tym wydaniu. Bardzo Wam je polecam!
