Elizabeth Gilbert opublikowała swoją książkę można powiedzieć w formie pamiętnika. Pamiętnika, który towarzyszył jest przez 12 miesięcy w podróży po Rzymie, Indiach i Indonezji.Zdecydowała się na tę podróż aby odnaleźć siebie. Po trudach rozwodu, depresji i zagubieniu sensu swojego życia jedyną drogą ucieczki okazuje się podróż. Podróż życia.
I cóż ja mogę o tym powiedzieć? Jadłam w Rzymie, modliłam się w Indiach i kochałam w Indonezji. Książka jest fascynująca, i mówię to nie dlatego, że mi się podobała bo mam mieszane uczucia. Męczyłam się z nią okropnie, ale mimo to uważam, że była fascynująca.
Mogłabym porównać ją do świetnego przewodnika, bo tak czasem się z książką czułam. Czytając opisy potraw, prawie czułam ich zapach. A fascynujący świat jogi i medytacji? Cudowna sprawa.
Najbardziej przeżyłam chyba tą rzymską podróż. Mimo wszystko była mi najbliższa, i także zapragnęłam mówić po włosku, jeść te wspaniałe potrawy i oglądać to piękne miejsce.
Opisy w książce są barwne, i z przyjemnością czyta się dalsze strony. Ale ja chyba nie trafiłam na odpowiedni czas, wiem że kiedyś przeczytam ją jeszcze raz i spróbuje się nią zachwycić tak jak na to zasługuje.
Może któraś z Was ma inne doświadczenia z tą książką? Chętnie poznam:)
